به عبارتی‌طور که گفتیم دین سوگواری فعلی دربین پک پذیرایی ترحیم مشهد اقوام و فرهنگ وتمدن‌های متفاوت تمامی دارنده باورهای یکسان و ریشه‌های باستانی می باشند. اکنون در بخش اعظمی از بخش ها کشور ایران، اقوام بعد از تشییع‌جنازه به منزل مالک عزا رفته و نماز میت میخوانند. مراسم سوم، هفتم، چهلم و سال هم برای متوفی برگزار میگردد و با قرائت سوره ثنا برای روح وی از آفریدگار طلب متانت می‌نمایند. عزاداران جامه‌های مشکلی پوشیده و تا چهلم این خرقه‌‌ها را بر بدن خویش نگه می‌دارا‌هستند. بعد با کادو بردن لباسی به رنگ پر‌نور، مالک عزا را به ختم عزاداری و بده بستان خرقه‌های مشکی‌اش دعوت می‌نمایند.
ناله و گریه، ضجه زدن، نفرین کردن، خاک بر راز ریختن و چنگ زدن به طور همچنان میان اقوام اهل ایران چشم میگردد. در روزگار سوگواری، دوستان و آشنایان هم با بیان کردن جملاتی زیرا «پروردگار عفو وبخشش نماید»، «تسلیت می گویم» و «حزن آخرتان باشد» کوشش کرده تا از غم مالک عزا نادر نمایند.
چاپ و نشر اطلاع رسانی ترحیم برای اگاهی‌رسانی تا گذاشتن حجله مرگ برای جوان ها از سایر آئین‌های برگزاری سوگواری حالا حاضر فی مابین اقوام و فرهنگ و تمدن‌های گوناگون اهل ایران میباشد. حجله مرگ که مشابه به حجله عروسی تزیین میگردد و در محل‌های لبریز رفت و آمد قرار می گیرد به‌این معنی میباشد که جوان بایستی تزویج میکرد و به منزل بخت می رفت و مرگ برایش زود بود. این حجله به بازه زمانی هفت روز برپا می گردد تا جدید بودن مرگ را یاد آوری نماید.
ترکمن‌ها و دین عزاداری خاص آنان
ترکمن‌ها یکی اقوامی می باشند که مراسم عزاداری خویش را به نحوه‌ای گوناگون جاری ساختن می دهند. آنها خبر مرگ را بسیار محترمانه به یکدیگر استحضار میدهند و هیچ‌گاه پشت راز متوفی غایب بودن نمیکنند. آن ها درون کفش نمازگزاران نماز میت، پول می گذارند و مراسم خویش را در بدون صدا بدون نقص ایفا می دهند. همینطور بعد از مراسم‌تدفین سه توشه از حضار می پرسند که «فلانی چه طور آدمی بود؟» و آنان پاسخ میدهند که «انسان خیر و خوبی بود». صاحبان عزا هم کلاه یا این که عرق چین رمز می‌نمایند و پوشیدن جامه سیاه در میان آنان مرسوم وجود ندارد.
به عبارتی‌طور که گفتیم دین سوگواری فعلی دربین پک پذیرایی ترحیم مشهد اقوام و فرهنگ وتمدن‌های متفاوت تمامی دارنده باورهای یکسان و ریشه‌های باستانی می باشند. اکنون در بخش اعظمی از بخش ها کشور ایران، اقوام بعد از تشییع‌جنازه به منزل مالک عزا رفته و نماز میت میخوانند. مراسم سوم، هفتم، چهلم و سال هم برای متوفی برگزار میگردد و با قرائت سوره ثنا برای روح وی از آفریدگار طلب متانت می‌نمایند. عزاداران جامه‌های مشکلی پوشیده و تا چهلم این خرقه‌‌ها را بر بدن خویش نگه می‌دارا‌هستند. بعد با کادو بردن لباسی به رنگ پر‌نور، مالک عزا را به ختم عزاداری و بده بستان خرقه‌های مشکی‌اش دعوت می‌نمایند.
ناله و گریه، ضجه زدن، نفرین کردن، خاک بر راز ریختن و چنگ زدن به طور همچنان میان اقوام اهل ایران چشم میگردد. در روزگار سوگواری، دوستان و آشنایان هم با بیان کردن جملاتی زیرا «پروردگار عفو وبخشش نماید»، «تسلیت می گویم» و «حزن آخرتان باشد» کوشش کرده تا از غم مالک عزا نادر نمایند.
چاپ و نشر اطلاع رسانی ترحیم برای اگاهی‌رسانی تا گذاشتن حجله مرگ برای جوان ها از سایر آئین‌های برگزاری سوگواری حالا حاضر فی مابین اقوام و فرهنگ و تمدن‌های گوناگون اهل ایران میباشد. حجله مرگ که مشابه به حجله عروسی تزیین میگردد و در محل‌های لبریز رفت و آمد قرار می گیرد به‌این معنی میباشد که جوان بایستی تزویج میکرد و به منزل بخت می رفت و مرگ برایش زود بود. این حجله به بازه زمانی هفت روز برپا می گردد تا جدید بودن مرگ را یاد آوری نماید.
ترکمن‌ها و دین عزاداری خاص آنان
ترکمن‌ها یکی اقوامی می باشند که مراسم عزاداری خویش را به نحوه‌ای گوناگون جاری ساختن می دهند. آنها خبر مرگ را بسیار محترمانه به یکدیگر استحضار میدهند و هیچ‌گاه پشت راز متوفی غایب بودن نمیکنند. آن ها درون کفش نمازگزاران نماز میت، پول می گذارند و مراسم خویش را در بدون صدا بدون نقص ایفا می دهند. همینطور بعد از مراسم‌تدفین سه توشه از حضار می پرسند که «فلانی چه طور آدمی بود؟» و آنان پاسخ میدهند که «انسان خیر و خوبی بود». صاحبان عزا هم کلاه یا این که عرق چین رمز می‌نمایند و پوشیدن جامه سیاه در میان آنان مرسوم وجود ندارد.
امامزاده عبدالله روستای کندر کرج